Wouter Celis is al vanaf zijn 16de harpist en pas veel later gitarist, maar ongetwijfeld als het even kan het liefst zijn alter ego, DOGHOUSE SAM. Met de veelzijdige contrabassist/bassist en sessiemuzikant Jacques Chelidonis aka Jack(y) “Fire” O Roonie (die ooit met Chuck Berry samenwerkte) én Franky Gomez (in 2010 de “Beste Drummer van Nederland”) startte Wouter in 2011 -als opvolger van zijn eerdere band, de Rhythm Bombs- als, DOGHOUSE SAM & HIS MAGNATONES om “altijd groot te willen klinken”. Na enkele jaren bewust niets en nadat O’ Roonie naar Amerika verhuisde, werd recent Martin Ubaghs de contrabassist van de band, die vanaf 2023 opnieuw meer wil gaan schitteren.

Solo stond Wouter eind 2022 al in de Living Room van Rootstime als Doghouse Sam “Solo Acoustic”. Onder het motto “Stories to Tell” bracht hij een mix van uitgeklede Blues, Roots & Americana. Voor een bijzonder moment -de verjaardag van twee muziekfanaten, die wensen onbekend te blijven- kon een band, die dit jaar tijdens Blues Peer, imponeerde hier niet ontbreken. De keuze was zowat een vanzelfsprekendheid en gezien de vele reacties, moest er in laatste instantie naar een grotere locatie uitgeweken worden.

Dat ze er zin in hadden, was al snel duidelijk en dat ze na nummers als “I’m Ready”, de blues traditional “Baby PLease Don’t Go” en de opwindende boogie “Go Get Some Grub” (‘Going Places’, 2017) een goede beurt maakten, was overduidelijk. Ze vlogen als een tornado op hoge snelheid doorheen hun eerste erg aanstekelige set die eindigde met “Something’s Wrong” (‘Knock, Knock’, 2014)en “Better Watch Out”. En de pizza, die ging er daarna vlotjes in…

De tweede set opende swingend, wat jazzy met een countryachtig nummer, waarna Martin en Franky hun zangkwaliteiten in de achtergrond lieten horen in een Bo Diddley-achtig nummer. Op Wouter aka Sam stond met o.a. “She’s Wild” en Freddie King’s “Going Down” geen rem, hij deed precies dat wat iedereen van hem verwachtte. Als daarna Martin zijn contrabas en Franky zijn drumsticks even naast zich legt om hun andere verborgen muzikale kwaliteiten aan het publiek te showen, dan is het hek helemaal van de dam. Met Wouter op harmonica, Martin op ukelele en Franky die met lepels het ritme aangeeft rond één micro, was dit voor de meesten méér dan alledaags. Franky, demonstreerde daarna op slechts een snaredrum en met enkele cymbalen, dat hij als drummer nog altijd bij de top hoort. Met een John Lee Hooker nummereindigde de set. Als bisnummer deed Wouter nog een blues kraker op de cornflakes doos/driesnarige gitaar, een product van Guttlin-gitaarbouwer Karel Phlix (). En zij die dachten al “alles” van Doghouse Sam & His Magnatones gezien en gehoord te hebben, was dat zonder de waard gerekend te hebben.  Bedankt Rootstime, bedankt jarigen! Gelukkig gaat na de vakantie de gezellige Living Room in Halen opnieuw open…   

Schuurmans Eric

We verklappen nog niet de reden van dit dubbel optreden met twee glorieuze bands op deze feestavond, waarvoor een grotere zaal werd gekozen van de basisschool van Halen. Een kleine tip, er lopen hier twee biggetjes rond... zeg maar feestvarkens.

The Ragged Roses, opgegroeid uit de Leuvense klei, vooreerst “Shotgun Sally” genaamd. Katrien Proeyen en Rico Ulens als stichters in 2015, met wat wisselingen van groepsleden maakten ze covers in een eigen jasje alsook eigen geschreven songs. Hun debuutalbum “ Do Me Right “ wordt in 2021 onder hun nieuwe naam “The Ragged Roses “ uitgebracht onder het Rootz Rumble Label. Met originele eigen songs en één cover van Del Shannon.

Zonder soundcheck maar frisse verschijning zien we zangeres Katrien Proeyen, gitarist Bart Rico Ulens, met grote contrabas Sabi Lee en op drums de nieuwe John Bekkers. Net als op CD, zetten ze hier meteen de trend met eerste nummer “ Hoodoo Voodoo “. Een lekker swingend fifties ritme op snaren en drums maar ook voor hips en bips.

“Sugar Coated Lovin“, retro rock & roll geschreven door Rico en Katrien waarbij we ons shakend voor een jukebox wanen. “Tell Me“ (That you Love Me), opwindend vrolijke rock-a-billy met een zeer gedreven energieke stem van Katrien. Zij vertelt ons dat ze toch uitzonderlijk een cover willen brengen en met een groovy “Humdinger“, horen we Rico talentvol en bliksemsnel op zijn Fender, Sabi stuwend en swingend op zijn grote contrabas, terwijl John met slagwerk als op een surfplank over de golven knalt. Een verduiveld meeslepend, op rumba gedreven ritme, de liefdestunnel in met “Fallin' Out Of Love“. Dan terug met full speed “Crying Over You“ rockabilly met een hypnotische kracht, zeer gevaarlijk om in de auto te beluisteren. Met shaking hips en vibrato in haar stem, zet Katrien ons aan tot dans met “Nervous Breakdown“ alsook “Scratching Circles“. Afwisselend een slow “One Look“ (Tangled Up In Love), waarbij ik even aan de Paladins en de Stray Cats denk, de stap is niet zo ver naar Katrien, onze Belgische Stray Kat. Zij vertelt ons nog twee nummers te brengen voor de pauze met de pizza's. Bekoord door hun rock & roll spirit, luisteren we nog graag naar “Heart Of Stone“ en hun superbe titeltrack “Do Me Right“.

Na een lekkere pizza pauze, rijden en glijden we snel terug in onze limo met een sexy “Jitterbug Baby“. Swing, boogie, rock & roll, we lusten het allemaal. In “Misty Eyed“ voert Rico ons naar ongekende hoogtes met zijn Gretch, vingerwerk op zijn een hollow body gitaar om naar op te kijken. Dan plankgas in “Never Gonna Break My Heart“ en de wildste rockabilly ooit in “Right Track“, nog sneller dan de classic limousine van Joe Clay. Het blijft alom prachtig sidderend gitaarwerk, terwijl de staande bas van Sabi de power van het ritme nog eens benadrukt. Net als een Hammond uitsteekt boven elke benaderend elektrisch orgel, brengt zijn contrabas ons de warme klank in alle glorie. Terwijl John continu schitterend dominerend drumwerk levert. Het is hier genieten, met vooraan een sexy front lady die hun samenspel fascinerend opkrikt. Ervaren samenspel nog maar eens duidelijk in “What Makes You So Cold“. Even tussen twee nummers aan de bar een spavela schenken, kende ik nog niet. Dan weer full speed met “I'm Comming Home“. Terwijl Sabi zijn grote bas op zijn knie neemt, blijkt de nostalgie voor de Shadows nu duidelijk, de talentvolle gitaarsound ons allen bekend. “Runaway“ de enige cover op hun CD, van Del Shannon (1961), dan wel in een fraaie hedendaagse versie. Dat Katrien ook wordt bestempeld als “Shotgun Sally 2.0 “ bewijst ze nog maar eens verrukkelijk in “Moving On” en “Shadow My Baby“, waarin John nog een indrukwekkende drumsolo prijs geeft.

Of we als bisnummer een rappe of een trage verkiezen ? We krijgen ze allebei. “Way Back Home“, een ballade, soul noch blues, just slow, sad & blue. Met “Slippin & Slidin“ stellen ze nog maar eens hun volle kunde tentoon, met hollowbody solo van Rico ter afronding. The Ragged Roses is een band om zeker te gaan beluisteren. Je kan ze deze zomer nog volgen on tour: 21/7 op Summer Sweetness in Tielt-Winge, 25/8 Klappoel Zomert in Borgloon, 3/9 Salt City Meeting in Zelzate, of check hun site.

Guy Cuypers